Nefes Al Nefes Ver... 500 km'de Amasra 2. Bölüm (Eşek Adası - Kilimli)

Gece boyunca dalgaların, hafiften rüzgarın, çalılarda ötüşen böceklerin eşliğinde sırtım kumlara gömülü, gözlerim yıldızların sonsuzluğunda uyuyakalıyorum.

Çadırsız kampımın ilk gecesinde dalgaların bitmeyen şarkılarıyla dinlenmiş bedenimi yeni günde sakin olacağını hayal ettiğim denize bırakmak, suya ait olmak istiyorum, ne var ki bakakalıyorum sadece. Deniz güçlü dalgalarıyla bir kara canlısı olduğumuzu hissettiriyor adeta.

Beni buraya çeken hissiyat, denizde yan yana duran iki kayalığın su altında oluşturdukları koridorda balıklarla yüzmek istememdi. Yapmazsam buradan eksik ayrılacaktım.

Kahvaltımın ardından bırakıyorum kendimi serin Karadenize. Biraz yüzüyor, daha çok mücadele ediyor, kayalıkların etrafında su biraz bulanık da olsa balıkların peşi sıra gidiyorum. Güneşin suya bıraktığı hüzmeler nasıl da büyüleyici. Su altı başka bir dünya.

Plaj hareketlenmeye başlıyor, sahil can kurtaran ekibi sarı kırmızı üniformaları, arazi araçlarıyla birkaç devriye atıp yanından ayrıldığım kuleye konuşlanıyor.

Şile, Eşek Adası Plajı

Plaja sürdükleri jeepli gençler dünden beri hala burdalar. Ben yıldızlara bakıp dalarken onlar gece boyunca ateş yakıp demlenmişler, ara ara heyecanla birbirlerine bir şeyler anlatıp kahkahaları basmışlardı.

Uzun bir plaj Eşek adası plajı. Uzun ve geniş. Ayakları dalgaların ardı sıra suya bata çıka yürüyen tatilciler, ellerinde rengarenk şemsiye, plaj çantaları ailecek uygun bir yer arayan günübirlikçiler, ekmek parası peşinde sıcağın alnında dalgalara paralel adımlayan simit ve soğuk su satan çocuklar...

Şile, Eşek Adası Plajı

Son kahvemi de pişirip, kelimelere bırakıyorum zamanı. Birkaç dize günle buluşmaya başlıyor, dalgaları biraz daha yakınımda hissetmeye başlarken çıkageliyor cankurtaranlardan biri. Buralı olanı. Yolları, plajları bileni. Yola, kendimize, Karadenize, bisiklete ve hayallere dair konuşuyor, adlarımızı öğreniyoruz. Suyunu paylaşıyor benle. Ben de kule dibinde, kumda bulduğum metal yüzüğü kulede astığım yerden alıp ona veriyorum.

Vedalaşıyoruz; onlar denize, bense yoluma bakıyorum.

Hava cehennem ama güzel bir enerjiyle sürüklüyorum bisikletimi kumsal boyunca ormana doğru. Toz toprak içerisinde bu rampa yolu pedallayarak, yanımdan beni gördükleri halde yavaşlamayan duyarsız sürücülere veryansın ederek varıyorum asfalta. Elbette eğilip öpmüyorum gri şeyi! Asfalt, hız ve konfora yataklık eder sadece, çevreye yabancıdır, onun dışındadır ve doğanın yüzüne atılmış bir çiziktir.

Kabakoz yolunda ilerliyorum. Geleneksel evlerin azınlıkta kaldığı bir yapılaşmaya maruz kalsa da köyler hala güzel ve yeşil.

Kabakoz, Geleneksel Karadeniz Evi

Denizin mavisinden ağaçların yeşiline yol alıyorum, Kabakoz'dayım. Yavaşça ve dikkatle pedallıyorum. Güzel bir köy burası. Köy meydanındaki devasa çınar ağacı ve ağacın altına yalnız başına oturmuş bir dede gözüme ilişiveriyor, tanışma vakti.

Kabakoz, Anıt Ağacı 

Ulu çınarın altına, dedenin yanı başına oturuyorum, köyü ve hikayesini dinleme arzusuyla. 85 yılını bu köyde geçirmiş, bir tek askerlik zamanı mecburen ayrılmış, Menderes'in koruması olmuş. O yaptı buranın yollarını, diyor yaşlanmış sesine renk veren övgüyle.

Derken köyün köpeği çıkıp geliyor yanımıza, ulu çınarın gölgesi boyunca oturuyor, uzanıyor, bir ara da dedenin bu küçükken topla oynardı dediğini duymuş olacak bir top getirip oynayarak eşlik ediyor bize. Ve sonra da bisikletli bir çocuk yanaşıyor yanımıza. Beni görmüş olacak ki birkaç kez çınarın etrafını dönüp durdu. Seslendim, durdu, yaklaştı, bisiklet sohbetine koyulduk. Sorular, sorular...

Bisikletli birini görünce onlarla konuşmak, bisiklete, yol alıp uzaklara gidebilmek üzerine konuşmayı seviyorum. Biliyorum ki her çocuğun hayalinde uzaklara gitme özlemi var. Uzak aslında ailenin koyduğu sınırların ötesi. Bu sınırı düşünmesine vesile olmayı istiyorum. Köyden ayrılırken muhtemelen köyün sınırına olan köprüye kadar bana eşlik ediyor, sınırda geri dönmek zorunda kalıyor. O sınırlarında kalıyor, bense kendi rotamı çizmeye devam ediyorum.

 Kabakoz sonrası sırasıyla Akçakese, İmrenli ve Karacaköy'ü geçiyorum.

Bir Çobanla ve Sürüsüyle Karşılaşıyorum

Doğanın yüzeyine arabalar için dökülmüş yoldan geçen keçi sürüsünü keyifle izliyorum, kimi aceleci ve doğal anı hissedemeyen araç sahipleri ise bu sıradışı anı kornalarıyla protesto ediyor sadece. Çobanla laflıyoruz biraz...

Bozgoca Mezarlığı Kör Nokta Aynası

Sürülerin çınlamasını, kokusunu arkamda bırakıp tırmanıyorum. Nerede, ne zaman bir kör nokta ayna görsem o halimi, o anda sabitlemek isteği duyarım. Bozgoca mezarlığına yerleştirilmiş ayna önünde birazdan tırmanacağım sert yokuş öncesi biraz soluklanmış oluyorum fotoğraf ve su molasıyla.

Tobias

Mezarlık sonrası sert tırmanış baya bir zorluyor beni, ama ödüllendirircesine yol üzerinde organik bal, sebze vs satan bir köylünün çardağıyla karşılaşıyorum. Nefes alıp dinlenmek bahanesiyle çayın var mı diyorum, var var deyip buyur ediyor. Közde demlenmiş çayımı yudumlarken, nerden gelip nereye gittiğimi beni merakla süzen mekancıya anlatırken kan ter içinde biraz önce benim tırmandığım yokuşu alt etmeye çalışan hayli yüklü bir bisikletli görüyorum! Heyecanla kalkıyorum tabureden, yanına yaklaşıp beden hareketlerimle çaya davet ediyorum. Soluk soluğa bisikletini bir yana park ediyor. Kendimi tanıtıyorum hemen, nerden geldiğimi, kaç gündür yolda olduğumu ve merakla soruyorum hikayesini. Almanya'dan iki ay önce çıkıp Bulgaristan üzerinden Türkiye'ye giriş yapmış ve İran'a gidiyor.

Çay söylüyorum, heyecanla birbirimizi tanırken siyah bir araba duruyor, içinden genç bir adam, kapalı eşi ve on yaşlarında bir erkek çocuk çıkıyor. Kendimi tercümanlık yaparken buluyorum bir anda mekancıyla Katarlı arasında. Katarlı Türkiye'de İngilizce bilinmeyişinden dert yanıyor, Tobias'ın bisikletiyle Almanya'dan İran'a gittiğini öğrendiğinde hayret ediyor. Derdi ucuza bal almak, mekancı da elinin kırık olduğunu, çocuğunu okula göndermesi gerektiğini indirimli satamayacağını anlatmamı istiyor. Mekancıya göre ucuza gidiyor ballar. Katarlının eşi bağnaz değil, konuşuyor bizimle. İçten bir maşallah diyor. Kiralık arabalarına binip uzaklaşıyorlar. Biz de kalkıyoruz akabinde.

Hedefim Kilimli koyu, artık yalnız değilim, yol arkadaşım var. Gün de bitmek üzere, güneş ısısını ve ışığını kaybetmeye başladı bile. Kamp vakti.

Bu gece beraber kamp yapmaya karar veriyoruz, çok önceden işaretlediği kamp noktasına doğru asfalt yoldan ayrılıp patika boyunca denize doğru sürüyoruz. Patikanın bittiği yer sonsuz deniz.

Bir yandan akşam yemeğimiz için kamp ocağında makarna yaparken alelacele çadırlarımızı da kuruyoruz güneş batmadan. Akşam sessiz ve sonsuz. Dünyayı TV'den değil, kendi deneyimleriyle tanımak için Almanya'dan yola çıkan Tobi 50 gündür yolda.

Birazdan akşamın sessizliğine karışacak dünyalarımız. Bir yabancıya kendini anlatmak gibi görünse de diyaloglarımız, uygarlığın ve kapitalizmin dışına çıkıp yerelde ve bireyde kültürleri tanıma ve doğayı yaşama arzusuyla bizi yıldızların şahitliğinde kardeş kılıyor.

Tobi'yle İlk Kamp Noktamız

Sabah uyandığımızda sanki epeydir beraber yol alıyoruz hissiyle kahvaltımızı yapıyor, Türk kahvesi eşliğinde günü planlıyoruz. Rotamız Kilimli Koy...

Kilimli öncesi Ağva'da bir şeyler alıp öğle molası veriyoruz. Plajı Koca Dere'den ayıran deniz fenerinin gölgesine oturuyoruz. Manzaramız ve arkadaşlığımız sonsuz mavi... Ağva'da 2018 yılının ilk 1000 km'sini deviriyorum. Bin km'yi birer birayla kutluyoruz.

Yol emek, yol karşılaşma demek

Biz yola güvenip, anılarımızı ve yol aldıkça bizi var eden kelimeleri gökyüzü ve denizin maviliğinde paylaşıp, keyif ve merakla deniz fenerinin gölgesinde demlenip dinlenirken mavi gömlekli bir zabıta mavinin nasıl da resmi bir renk olabileceğini hayallerimizin anlık sonsuzluğunda gösteriveriyor bize.

- Turist misiniz?
- Arkadaş Alman, bisikletiyle turda, yolda karşılaştık, diyorum.

Tobi'ye bakarak,
- Where are you from?

- Alman... ben Alman, diyor, demeye çalışıyor Tobi parmağıyla kendini gösterip adını söylerken: Ben Tobi.


Mavi gömleğin enternasyonel rengi griye çalmaya başlıyor burada alkol almak ve durmak yasak kelimelerini Türkçeye çevirmek zorunda kalırken.

Yolumuza, yeni renklere geri dönüyoruz.

Kilimli Koyu

Tur rotası üzerinde haritaya iştahla bakarken Kilimli Koyunu bir gece kamp yapılabilecek bir nokta olarak işaretlemiştim önceden. Burası, Tobi'yle denize girip turun tadını çıkarabileceğimiz güzel bir nokta diye düşünüp OK alıyorum.

Asfalt yoldan toprak yola bağlandığımızda koy yukardan rüzgar havası, dalgalı denizi, bakir doğası beni doğal bir heyecana sürüklemişti bile.

Denize ulaştığımızda günübirlikçilerin, tatilcilerin arasından, çakıl taşlı sahil boyunca koyun en kuytu köşesine çekiliyoruz.

Kilimki Koyu

Dalgalar, dalgalar... Tobinin günler süren gizli yorgunluğu, benimse meditatif an arayışım bizi pek de beraber yol almamışken burada kamp yaptırıyor.

Yaktığımız akşam ateşinde yıldızlar parıldarken dalgalar sürekli yenileniyor.

Koyun sona erdiği yamaçta kampçıların yaktığı ateşlerle sohbetler, hayallere ve karanlık deryaya karışıyor, büyüleyici bir gece yol hafızamıza şimdiden iz bırakmakta...




Nefes Al Nefes Ver... 500 km'de Amasra 3. Bölüm (Kilimli - Sakarya Nehri) okumak için tıklayınız.